Poes Luus
Voordat ik u nu meeneem op een ontdekkingsreis langs de fysiologie van het lichaam, welke rol voeding daarbij speelt, hoe een mens aan chronische kwalen komt en wat nieuwe en diepgaande inzichten met mij doen als reguliere huisarts, wil ik nog even iets anders vertellen. Want ook deze dingen hebben mijn pad mede bepaald en ere wie ere toekomt.
Mijn tweelingzus Lonneke is al een jaar of drie geïnteresseerd in voeding en dat begon allemaal met poes Luus. Die plukte namelijk onophoudelijk aan haar vacht, ze had overduidelijk jeuk. Een half jaar dierenartsbezoeken, diverse prikken -corticosteroïden natuurlijk- en pillen verder, was Luus geen fluit opgeschoten: ze had nog altijd jeuk. De dierenarts kon de oorzaak daarvan niet vinden en bood goed beschouwd louter nog symptoombestrijding aan. Mijn zus kon zich daar niet mee verenigen, dit voelde allemaal helemaal niet goed. Zij besloot dan ook zonder dokter verder te zoeken naar de oorzaak van Luusjes klacht en beet zich in de kwestie als een pitbull. Gevoelsmatig meende ze dat de oorzaak zou kunnen liggen in de voeding.
Via verschillende diervoedingsdeskundigen kwam ze uiteindelijk uit bij Buddy’s Bite, Nederlands eerste en op dit moment nog enige gecertificeerde biologische groothandel in diervoeding. De eigenaresse, die eenzelfde weg aflegde als mijn zus maar dan met een hond met kwalen, richtte het bedrijf op nadat haar hond genas, alleen maar omdat ze de voeding van haar hond veranderde in biologische voeding, zonder toevoegingen en zonder slechte vetten. Waar vlees in zit dat zelfs voor consumptie door mensen is vrijgegeven, dus geen afvalvlees. Omdat dit toen nog niet in Nederland verkrijgbaar was, besloot ze om deze voeding zelf samen te laten stellen, te importeren en op de Nederlandse markt te brengen. Zij zegt: “Mijn leveranciers verstaan onder het woord ‘levensmiddelen’, ‘middelen om te leven‘.” Dat vind ik mooi gezegd! “Bovendien kenmerken zij zich door een bijzondere levenshouding: er wordt met veel plezier en inzet in de eerste plaats een goed en eerlijk product gemaakt.”
Dit alles sprak mijn zus enorm aan en omdat Luus weliswaar af en toe op leek te knappen, maar nog steeds niet blijvend genezen was van haar kwaal, legde Lonneke contact met dit bedrijf. Affijn, end of story: nadat Luus alleen nog maar hun voeding te eten kreeg, genas zij compleet van de jeuk, is ze tot op vandaag klachtenvrij en heeft ze weer een stralende vacht.
Lon ging via Luus het licht zien, zou je zo ongeveer kunnen zeggen, want zij werd zo’n beetje ambassadeur van haar Pet Food leverancier. En je begrijpt… ook mijn hond moest eraan geloven. Aanvankelijk ging ik nog flink in de weerstand, want het zendingsgehalte van mijn zus was me te groot (achteraf wel heel invoelbaar) en ik voelde me nogal eens gestuurd. Zij pakte die boodschap echter goed op, liet haar missie om mijn ziel te winnen varen en ja, dat hielp. Zeker toen mijn hondje Noa -we blijven een tweeling, we maken vaak dingen synchroon aan elkaar mee- óók jeuk en huidklachten kreeg en de dierenarts zei dat het van de olijk gekleurde (!) kauwbotjes kwam die zij nogal eens te snoepen kreeg. Daar bleek dus lijm en kleurstof in te zitten…..
Dus Noa ook over op biologische voeding. Ze kreeg vervolgens een jaar lang allerlei klachten: oorontsteking, eerst links, toen rechts, een periode niet meer kunnen eten en alleen maar kwijlen boven de bak (jeetje wat was ik bang, daar ging ze bijna aan onderdoor, maar dat is een verhaal apart) en huidafwijkingen die nauwelijks reageerden op zalfjes. Volgens de leverancier van de biovoeding was dit alles een heel ‘normaal’ verschijnsel bij dieren die van jarenlange reguliere hondenvoeding -en geloof me, ik kocht naar mijn idee de beste die er was- over gaan op biologische voeding. “Dit zijn kenmerken van het uitscheiden van afvalstoffen van de slechte voeding, nu ze weer op een normale spijsvertering overgaat“, aldus de leverancier.
Dit soort dingen zeggen masseurs ook na een massage: “Drinkt U wel wat glazen water? Want de massage maakt afvalstoffen los en dan raakt u die sneller kwijt.” Ik moest daar altijd om gniffelen….. met zulke opmerkingen moet je bij een regulier opgeleide dokter niet aankomen. Wat een onzin, dacht ik dan.
Maar nu, in het geval van Noa, begon ik daar toch anders over te denken. Heel vreemd, je zou denken dat ik juist terug had willen gaan op de oude voeding want ze was tot aan de jeuk kerngezond geweest, maar dat deed ik niet. Op de een of andere manier voelde ik dat aan de opmerking over afvalstoffen wegwerken weleens iets van zou kunnen kloppen, al kon ik het niet beredeneren. Via de huid?? Mijn rechter hersenhelft won het van mijn linker. In elk geval kon de biologische voeding niet de óórzaak zijn van deze klachten leek me. Daar kwam bij, Noa at deze voeding veeeeeel liever dan haar oude brokken -waar ze nauwelijks haar mand voor uitkwam- en dat vond ik natuurlijk een feest.
Bij mijn zus ging er ondertussen iets dagen…. “Als dit voor dieren zoveel doet…. wat moet dat niet voor mijzelf betekenen? Eet ik zelf misschien ook voeding waar ik klachten van krijg?” De eigenaresse van Buddy’s Bite, waar zij inmiddels bevriend mee was geraakt, kon haar ook hier van advies dienen. Op een biobeurs had zij namelijk ene Rineke Dijkinga leren kennen. Via haar boeken en website werd mijn zus een groot fan van haar.
En, zoals dat met zussen gaat, raakte ik langzaam maar zeker ook geïnteresseerd in wat deze Rineke te vertellen heeft. Ik was onder de indruk van de vele achtergrond informatie die ik op haar site las. Waar haalde ze die kennis vandaan vroeg ik me af? En toen kwam ik erachter welk een voedingsdeskundige Rineke was: zij deed de studie orthomoleculaire geneeskunde volgens de klinische psychologie-neuro-immunologie.
Wordt vervolgd! U kunt zich abonneren op mijn blog via de knop ‘volg’ in de kolom rechts op uw pc of laptop. Mobiele lezers zien rechts onderin een volgknopje. Na aanmelding ontvangt u een mail wanneer ik een nieuwe blog heb gepost.
PS Klik hier voor Rineke’s website.